20 januari 2013
De maand januari is een uitstekende maand voor een dj om op vakantie te gaan. Weinig werk, dus mooi de gelegenheid om de kou te ontvluchten. De keus viel dit keer op Thailand, tot nu toe mijn favoriete vakantiebestemming. Ik zou er hier niet over schrijven, als ik gisteren niet op een interessant festival in de buurt van Chiang Mai in het noorden verzeild was geraakt: Jive Garden, 10 kilometer buiten Pai, vlakbij de WOII Memorial Bridge die voor de Jappen de route naar Birma opende. Ik was niet naar Thailand gegaan om te draaien of om interessante muziek te ontdekken. Voor dat laatste was ik wel naar Afrika of Zuid-Amerika gegaan. Maar ik was wel benieuwd naar de Thaise festivalbeleving. Het toeristische hippiedorpje Pai, een soort Ko Pha-ngan maar dan zonder strand, stond de hele dag al in het teken van Jive Garden. Honderden Thai kwamen namelijk op hun scooter of brullende Kawasaki of Harley langs voordat ze ’s avonds naar het festival zouden gaan, dus de idyllische rust was goed verstoord.
Het gerucht dat er een tof festival op handen was deed sinds een paar dagen in het dorp de ronde. Flink gepromoot werd het namelijk niet. De organisatie lag in handen van mensen uit Chiang Mai en Bangkok, die vooral hun eigen achterban meebrachten. Rondvragen bij lokale westerlingen was de beste manier om er achter te komen hoe of wat: 27 bands en dj’s, 300 baht (8 euro) entree, aanvang 19u en het gaat de hele nacht door, misschien pendelbussen in de buurt van het politiebureau. Dat laatste bleek een illusie. Aangezien ik geen scooter rijd, dan maar liften bij het tankstation, waar jongeren af en aan reden om nog even proviand in te slaan. Bij de eerste de beste pick-up met twee stelletjes kon ik in de bak achterop meerijden. Parkeren geen probleem, gewoon langs de weg, zodat drie andere auto’s niet meer weg konden rijden. Entree wel een probleem: uitverkocht! Er was me verteld dat het zeker niet uitverkocht zou raken, dus daar had ik geen moment over nagedacht. En ik was rond 23.00 de enige niet die teleurgesteld bij de ingang stond; zeker vijftig man met mij. Dan maar even naar rechts lopen om een plasje te doen. Hey, daar is een heg. Door mijn voet 20 centimeter op te tillen, stond ik met een been op het festivalterrein. Dan mijn andere been ook maar optillen. Binnen! (zometeen meer over Borsato). Dat is nog eens gatecrashen.
Een mannetje of 3000 bevindt zich op een vrij compact terrein, met een hoofdpodium, een dj-podium en een kleiner podium aan de zijkant. Op het middenterrein barretjes en marktkraampjes; het zou qua opzet zomaar een jaarlijks festival in een middelgrote gemeente in Nederland kunnen zijn. Het publiek natuurlijk vooral Thai en misschien 2% Westerse toeristen. Waaronder veel bekende koppen uit Pai die ik de afgelopen week was tegengekomen. Zoals overal in Thailand wordt vriendelijk naar me gelachen; ze vinden het wel leuk zo’n lange blanke gast. Ik moet zelfs op de foto met een meisje van nog geen 1.55 meter. Eerst maar eens bij het hoofdpodium kijken. Daar bleek een soort Bluf-achtige band te spelen met een soort Borsato-achtige frontman, muzikaal dus behoorlijk middle of the road. De band heet Stamp en blijkt behoorlijk populair. Alle nummers worden meegezongen. Interessante constatering: aan het einde van de nummers wordt nauwelijks geklapt of gejuicht, terwijl ze tijdens de nummers heel enthousiast zijn. Zelfs niet aan het einde van het concert. En door mij al helemaal niet.
Dan maar eens een colaatje halen. Ook interessant: ik geef 100 baht aan de barman, die op een bonnetje ‘ 1 cola’ invult. Beide briefjes geeft hij aan de cassiere, die hem mijn wisselgeld van 50 baht geeft. Beetje omslachtig, maar ik voel me niet geroepen om voor te stellen om volgend jaar misschien muntjes in te voeren. Alles heeft zijn charme. Die cassiere zit dus trouwens met een lade bomvol geld (afstorten hebben ze hier nog nooit van gehoord). Dat is een van de fijne dingen in Thailand: iedereen gaat uit van het goede in de mens. Als je ziet hoe nonchalant ze met grote hoeveelheden geld omgaan of een kinderslotje aan hun fiets of huisje hangen, kun je je niet voorstellen dat de Thai uberhaupt bang zijn dat ze misschien bestolen worden. Dat ligt natuurlijk ook besloten in het boeddhisme, de geloofsovertuiging die 95% van de bevolking aanhangt: diefstal is uit den boze. Maar dat geldt ook voor alcohol. En die regel wordt niet bepaald nageleefd door de festivalbezoekers. De buckets (gevuld met Thaise whiskey, Thaise redbull en cola) gaan van hand tot hand en Absolut is vertegenwoordigd met een enorme bar. Aan sponsoring dus ook geen gebrek. Maar aangezien er geen pendelbussen waren, stappen de meeste mensen op de scooter of motor of in de auto. Ik wil niet weten hoeveel ongelukken er na afloop gebeurd zijn op de weg naar Chiang Mai, die beroemd is vanwege zijn 762 bochten naar Pai.
Het dj-podium was het domein van de Warm-up club in Chiang Mai, een van de mede-organisatoren van Jive Garden. Veel house en af en toe een uitstapje naar drum & bass en dubstep en hitjes als ‘God is a dj’ en ‘Party rock anthem’. Mij was verteld dat de Thai nog niet echt gewend zijn aan house, maar het publiek doet hier toch flink alsof. Geen idee of dj Seed en Deep Face (aka dj Elephant) zo populair en bekend zijn als pak-m-beet Laidback Luke of Isis, maar ze maken er wel een feestje van. Hopelijk reageren mensen vooral op de muziek in plaats van op de namen, zoals het eigenlijk hoort bij deze muziek en zoals het helemaal in het begin in Nederland ook was.
Op het terrein veel motorrijders dus en een groot deel daarvan is ook lid van een club. Ik word in Nederland altijd wat onrustig als ik Hells Angels jackies ontwaar tussen het publiek. Maar hier staan tientallen Thai met op hun rug ‘Nomads’, ‘Hunters’ en ‘Hellish’ broederlijk bij elkaar. En met allervriendelijkste gezichten, zoals alle Thai. Moeilijk voor te stellen dat zij fratsen uithalen als waarvan hun Europese evenknieen vaak beschuldigd worden. Mijn theorie is dan ook dat het copycats zijn. We zijn hier tenslotte in Thailand, waar copieren gemeengoed is. Dat behoort kennelijk niet de boeddhistische regels.
Weer terug naar het hoofdpodium voor de afsluitende live act. Dat staat inmiddels vol met een stuk of zeven rappers: Gancore Boyz. Laten we zeggen de Thaise Jeugd van Tegenwoordig, maar dan – sorry hoor – echt slecht. Mede na het aanhoren van diverse straatartiesten, is de conclusie dat Thai echt niet kunnen zingen. Als hier The Voice Of Thailand op tv zou zijn, zou er na de 1e ronde niemand over zijn. Omdat geen enkel jurylid zijn stoel zou omdraaien. Maar misschien heb ik de Thaise Tim Knol, Anouk of Blaudzun wel gemist eerder op de avond, want af en toe hoor ik wel verhalen over goeie Thaise bands. Eerst zien dan geloven. De laatste act op het zijpodium had dat niveau in ieder geval ook niet. Naam onbekend, maar de zanger is een uitslover eerste klas en ze spelen volgens een Haarlemmer die ik was tegengekomen een nummer van Linking Park. Tijd om naar huis te gaan. Bij de uitgang staat welgeteld een taxibusje dat voor 100 baht per persoon (nog geen 3 euro) naar Pai rijdt met zes dronken toeristen aan boord. Plus dj Feetback, die dit voor geen 300 baht had willen missen.